Historia tatuażu

W każdej kulturze ludzie zdobili swoje ciała rysunkami o wielu znaczeniach. Początkowo było one związane z obrzędami rytualnymi, zależnie od kultury oraz regionu. Z tatuażu słynęli Wikingowie, Słowianie i Celtowie, a także ludy afrykańskie, plemiona obu Ameryk oraz wyspy Polinezji. Jednym z najstarszych zachowanych przykładów tatuowania jest egipska mumia kobiety sprzed 3000 lat, na ciele której znaleziono ponad 30 tatuaży m.in. kwiaty lotosu na biodrach, krowy na ramionach, a na szyi pawiany. Symbole te mają najprawdopodobniej znaczenie religijne albo miały być wyrazem pobożności kobiety.

Tatuaż jest jednym z najstarszych zabiegów kosmetycznych upiększających, ale ma także negatywne odzwierciedlenie, przede wszystkim jako znak piętnujący, który ma na celu wskazanie więźnia, niewolnika oraz skazańca. Tatuaże służyły wszystkim do ukazania pozycji społecznej, inne oznaczenia miał wojownik, inne wódz plemienia czy niewolnik. Kolejnym znaczeniem pokrywania ciała tatuażami oraz bliznami jest ochrona przed urokami, dodanie siły i odwagi oraz zapewnienie szczęścia i powodzenia w różnych dziedzinach życia.

Każda kultura miała swoisty charakter zdobienia ciała. Wikingowie robiąc tatuaże mieli na celu dodanie swojemu wizerunkowi drapieżności aby wywołać grozę u wrogów. Słowianie swoje tatuaże dedykowali rytuałom magicznym oraz kultom płodności. Celtowie, lud spowijany magią i tajemnicą, stosowali tatuaże jako część rytuałów. Dla Azteków tatuaż był sztuką, poprzez którą wyrażali swoje uduchowienie i religię. Przez bogaty panteon bogów często tatuowali kolibra, niebieskiego węża, słońce - wyobrażenie Boga wojny, oraz opierzonego węża - wizerunek Boga Stwórcy. Majowie stawiali na symbolikę wojskową. Na skórze upamiętniano zwycięstwa, szlachetne czyny, ale także wykonywano wzory upodobnione do blizn, które podkreślały odwagę właściciela. W Japonii sztuka tatuażu była powszechna i zachwycająco dopracowana, choć od duchowości przeszła do symbolu przestępczości.

Rysunki na ciele wykonywano w przeróżny sposób oraz wykorzystywano do tego różnych materiałów. Plemiona celtyckie stosowały jako barwników ekstraktu z urzetu. Indianie nakłuwali skórę cierniami i wcierali w rany sadzę lub sok z jagód. W Starożytnym Egipcie także nakłuwano skórę lecz igłą z kości, a w ranki wcierano mieszaninę tłuszczu zwierzęcego i sadzy.